پیری جمعیت در سراسر جهان یک چالش مهم در قرن بیست و یکم است. جوامع با سه تغییر کلی روبه رو هستند: نخست افزایش تعداد افراد مسن فعال در جوامع که خواهان ساختارها و فرصتهای اجتماعی جدید هستند؛ دوم، افزایش تعداد سالمندان ناتوان فرتوت یا فریل که نیازمند مداخلات جدید و بهبود مراقبتهای سلامت سالمندی و اجتماعی با پیامدهای اقتصادی ناشی از آن هستند و سوم چالشهای پیچیده ی اقتصادی تکنولوژیکی ساختاری و اجتماعی که در پیری جوامع نقش دارند. اگر جامعه ای بخواهد از این تغییرات بهره مند شود باید به نیازهای اجتماعی سازمانی ساختاری و فناوری های نوآورانه جامعه ی خود پاسخ دهد. امروزه مسائل سلامتی افراد سالمند به یک نگرانی جدی برای افراد جامعه ارائه دهندگان مراقبتهای نظام سلامت و سیستمهای مراقبتهای بهداشتی درمانی تبدیل شده که تا حدود زیادی نتیجه افزایش روز افزون تعداد افراد ۵۰ ساله و بالاتر در کل جمعیت جهان است.

مسائل مربوط به رفاه و کیفیت زندگی در سالمندان به ویژه آنهایی که آسیب پذیر فریل و یا ناتوانند با هم مرتبط هستند. تغییر در ظرفیتها تواناییها و شرایط فردی افراد که اغلب با دوران سالمندی همراه است می توانند کل وضعیت رفاهی یک فرد را به چالش بکشند و نیز میتوانند توانایی کنار آمدن افراد سالمند با زندگی روزمره و همچنین توانایی تامین مراقبتهای کافی را نیز تضعیف کنند؛ برای آن دسته از افرادی که به حمایتهای دائمی جهت دریافت منظم خدمات بهداشتی درمانی و مراقبتهای اجتماعی متکی هستند دریافت و ارائه ی مراقبتها تأثیر عمده ای بر کل کیفیت زندگی آنها دارد. روابط اجتماعی نوع مراقبت و محیط فیزیکی در خانه های سالمندان و مجتمع های مسکونی سالمندان اغلب نقش بزرگی در تعیین کیفیت زندگی ساکنان این مراکز و از هر نظر ایفا میکند هنگام مراقبت در منزل افراد سالمند نه تنها به پرستاری در منزل بلکه به کمک ملموس حداقل یک فرد مراقب برای انجام امور زندگی روزمره و حمایت های عاطفی و اجتماعی برای حفظ سبک زندگی خود حتی در شرایط ضعف و ناتوانی نیاز دارند. ارائه خدمات و مراقبتهای سالمندی فقط موجب افزایش طول عمر نیست بلکه به منظور افزایش کیفیت زندگی این افراد نیز است که این امر باید در نحوه ی ارزیابی و تأثیر ارزش خدمات ارائه شده و دریافت شده مورد توجه قرار گیرد.

ارتباط میان سالمندی و کیفیت زندگی در بسیاری از نظریه های سالمندشناسی ذکر شده است. به نظر می رسد پارادوکس زمان ما این است که جامعه ی مدرنی که با موفقیت توانسته رفاه سلامت و امید به زندگی افراد جوامع خود را افزایش دهد هنوز نتوانسته چیزی را که باعث میشود تا زندگی ارزش زیستن داشته باشد را ترویج دهد زیرا هنوز هم این باور وجود دارد که سالمندی به عنوان فرایندی تلقی میشود که در آن یک فرد سالمند نقشهای اجتماعی خود را رها کرده و خود را برای مرگ آماده می کند. سندرم فریلتی به جز فرایندهای بیماریهای خاص با امید به زندگی محدود همراه است که به عنوان نشانگری برای نیاز به مراقبت های تسکینی در نظر گرفته میشود فریلتی در واقع مدل اصلی مراقبتهای تسکینی در سالمندان است زیرا اقدامات پزشکی بهینه برای بیماران فرتوت و فریل معمولاً شامل اقدامات پیشگیرانه طولانی مدت توان بخشی و تسکینی با نسبت و شدت متفاوت بر اساس نیازها و ترجیحات این بیماران است.

بیشتر بیماری ها به ویژه شکل مزمن آن ها، برکیفیت زندگی افراد سالمند تأثیر منفی داشته و به کاهش وضعیت عساکردی منجر شده و افزایش احتمال انتقال به خانه های سالمندان با مراکز نگهداری بازنشستگان را در پی دارند. استانداردهای مراقبت در خانم های سالمندان بر بهبود وضعیت عملکردی حفظ و کنترل وزن و وضعیت تغذیه تمرکز دارند مستندات ناشی از کاهش اجتناب ناپذیری که همراه با روند مرگ است معمولاً به عنوان معیاری برای مراقبت های غیر استاندارد و بدون کیفیت در نظر گرفته می شود و اغلبه مرگ در خانه های سالمندان به عنوان یک نشانگر مراقبت ضعیف به های پیامد مورد انتظار برای یک سالمند فریل و دچار بیماری مزمن در نظر گرفته می شود.

شاخص های کیفی مورد نیاز در مراکز مراقبت های طولانی مدت بر ارزیابی میزان مناسب توجه به اقدامات تسکینی حمایت از تصمیم گیری بیمار و خانواده ی او مراقبت های معنوی اجتناب از انتقال به بخش اورژانس و بیمارستان برای افراد در استانه ی مرگ تمرکز دارد.

کیفیت هر یک از روزهای آخر عمر به تناسب اهمیت بیشتری پیدا می کنند و اولویت در نظر گرفته شده برای هدف بهبود کیفیت زندگی باید به همان نسبت افزایش پاید؛ بنابر این مراقبت های تسکینی نیز به عنوان یکی از مراقبت های پزشکی بر تسکین درد و رنج و دستیابی به بهترین کیفیت زندگی ممکن برای بیماران سالمند و مراقبان خانواده آن ها تمرکز دارد.

کیفیت زندگی (QoL) به عنوان یک مفهوم مهم و معیاری برای نتایج و پیامدها در نظام خدمات و مراقبت های سلامت محور محسوب میشود و این مفهوم امروزه بیشتر در ارتباط با مراقبت های طولانی مدت (LTC) در بین جوامع دارای افراد مسن در حال شکل گیری است. در کشورهای توسعه یافته به نظر می رسد که بهبود یا به حداکثر رساندن کیفیت زندگی سالمندان به میزان قابل توجهی در سیاستهای مراقبتی و برنامه های توسعه ای مراکز نگهداری مراقبت های طولانی مدت (LTC) سالمندان دیده شده اما هنوز هم به شیوه های مراقبت های استاندارد آن کمتر پرداخته شده است. می توان از دلایل این امر، ساختارها و فرایندهای توسعه نیافته ی ارزیابی نتایج مراقبتی در مراکز نگهداری مراقبت های طولانی مدت سالمندان را بیان کرد.

مفهوم کیفیت زندگی (QOL) در ارتباط با مراقبت های طولانی مدت (LTC) در حال گسترش بیشتر است. اگرچه در ظاهر بهبود و افزایش کیفیت زندگی سالمندان در سیاستهای مراقبتی و برنامه های توسعه مراکز مراقبت های طولانی مدت سالمندی ذکر شده است؛ اما کمتر در اهداف واقعی مراقبتهای سالمندی پیگیری میشوند و از دلایل این امر نیز توسعه نیافتگی ساختارها و فرایندهای ارزیابی پیامدهای مراقبتهای طولانی مدت خدمات سالمندی است. البته هنوز تعاریف با استانداردهای مشترک و واحدی برای کیفیت موجود در مراکز نگهداری مراقبتی و قوانین طلایی در مورد روش یک مراقبت خوب از سالمندان فریل و آسیب پذیر بر اساس علم سالمندشناسی وجود ندارد و توجه کمی بر اطلاعات بالینی، طراحی و توسعه فناوری های اطلاعاتی شده است. کیفیت ارائه ی خدمات و مراقبت ها در مراکز نگهداری مراقبتی ضعیف و صرفاً بر اطلاعات بالینی متمرکز است و هنوز استانداردهای مستندسازی شده و فناوری های نوین اطلاعاتی وجود ندارند.

هدف اصلی این کتاب بررسی مفهوم کیفیت زندگی است که توسط محققان علوم اجتماعی در زمینه ی مطالعات سالمندی و تجربه ی زندگی از دیدگاه نقادانه ی سالمند شناسان به کار رفته و به دنبال آن رویکردهای انتقادی برای مفهوم سازی و اندازه گیری کیفیت زندگی در مطالعات سالمندشناسی اجتماعی و سلامت سالمندی و مراقبت های اجتماعی ارائه خواهد شد. هدف دیگر این است که درک معنای کیفیت زندگی از دیدگاه افراد سالمند پرسنل نظام سلامت و روشن ساختن این موضوع که چگونه متخصصان مختلف نظام سلامت میتوانند از دیدگاه خود به کیفیت زندگی به روشی فرد محور پاسخ دهند و همچنین چگونه میتوانند با مراقبتهای فرد محور به نیازها و دیدگاههای افراد سالمند پاسخ دهند.

در این کتاب همچنین سعی شده است تا مدلی از کیفیت زندگی از دیدگاه افراد سالمندتر استخراج شود تا بر اساس این مدل بتوان راه و روشی را ترسیم نمود که بر اساس آن به نحوه و چگونگی برخورد مراقبان پرستاران و سایر اعضای تیم متخصصان سلامت با افراد سالمند به روشی فرد محور و به منظور ارتقای کیفیت زندگی آنها دست یافت.

دستاوردهای این کتاب میتواند برای طیف گسترده ای از متخصصان و دانشجویان در رشته های سالمند شناسی طب سالمندان پزشکی پرستاری سلامت روان مددکاری اجتماعی آموزش و مدیریت نظام سلامت علوم بهداشتی و اجتماعی مفید واقع شود.