نظام طبقه بندی عملکرد ارتباطی (CFCS) برای مبتلایان فلج مغزی

هدف از CFCS طبقه بندی کارایی ارتباط روزمره ی مبتلایان فلج مغزی در ۵ سطح می باشد

بر اساس توصیف طبقه بندی بین المللی عملکرد. ناتوانی و سلامت (ICF) سازمان بهداشت جهانی(WHO)، CFCS بر سطوح فعالیت و مشارکت تمرکز دارد.

دستور العمل های استفاده کنندگان

سطح کارایی ارتباط توسط والد، مراقب و یا متخصصی که با نحوه ی ارتباط فرد آشناست. تعیین می شود. بزرگسالان و نوجوانان فلج مغزی نیز خود می توانند کارایی ارتباطیشان را طبقه بندی کنند. تاثیر کلی کارایی ارتباط باید بر اساس چگونگی مشارکت آنها، نه بهترین قابلیتشان، در موقعیت های روزمره ای که نیاز به برقراری ارتباط دارند، باشد. این موقعیت ها ی روزانه ممکن است در خانه، مدرسه و یا جامعه اتفاق بیفتد.

اگر کارکرد در پیش از یک سطح قرار گیرد، طبقه بندی برخی ارتباطات دشوار می شود.  در این موارد سطحی را انتخاب کنید که با بیشترین تشابه عملکرد معمول فرد را در بیشتر محیط ها توصیف می کند.

 در هنگام انتخاب یک سطح ظرفیت درکی، شناختی و یا انگیزشی فرد را در نظر نگیرید. ارتباط زمانی برقرار می شود که یک فرستنده پیامی را انتقال داده و یک گیرنده پیام را درک می کند. یک مکالمه کننده ی موثر علی رغم نیازهای مکالمه شامل محیط ها (مثل جامعه، مدرسه، کار، خانه)، طرف مقابل مکالمه و موضوع، به طور مستقل متناوبا در نقش فرستنده و گیرنده قرار می گیرد.

همه روش های برقراری ارتباط در تعیین سطح CFCS در نظر گرفته شده اند. این موارد شامل گفتار، اشارات، رفتارها، دنبال کردن نگاه،  بیان چهره و ارتباط متناوب فزاینده (AAC) می باشد سیستم های AAC شامل علائم دستی، تصاویر، تخته های ارتباطی، کتاب های ارتباطی و ابزار سخن گفتن هستند  که گاهی اوقات به آنها وسایل ارتباطی خروجی صدا (VOCA s) یا ابزار تولید گفتار (SGDs) گفته می شود.

تمایز بین سطوح بر اساس کارکرد نقش های گیرنده و فرستنده، سرعت ارتباط و نوع هم صحبت ارتباط می باشد. این تعاریف حین استفاده از سیستم طبقه بندی باید مد نظر قرار گیرد.

برای استفاده رایگان از CFCS فایل را دانلود کنید.