بیماری آلزایمر یکی از چالش‌های جدی جمعیت سالمندان است و تا سال ۱۴۳۰ پیش‌بینی می‌شود حدود ۱۳۹ میلیون نفر در سراسر جهان با دمانس زندگی کنند. این بیماری نه‌تنها سلامت شناختی افراد را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد، بلکه پیامدهای اجتماعی، روانی و اقتصادی گسترده‌ای برای خانواده‌ها و جامعه ایجاد می‌کند.

خدمات توانبخشی در حوزه سالمندی نقش مهمی فراتر از بازگرداندن عملکرد از دست‌رفته دارند و بر پیشگیری، کند کردن روند پیشرفت بیماری و بهبود کیفیت زندگی متمرکز هستند. در بیماران مبتلا به آلزایمر، مداخلات توانبخشی شناختی، روانی–اجتماعی و جسمی می‌توانند به حفظ کارکردهای روزمره، تقویت توانمندی‌های باقی‌مانده و کاهش بار مراقبتی خانواده‌ها کمک کنند. علاوه بر این، این خدمات فرصت ارتقای مشارکت اجتماعی سالمندان و جلوگیری از انزوای آنان را فراهم می‌کنند که از مولفه‌های مؤثر بر روند بیماری محسوب می‌شود.

دانشکده توانبخشی با آموزش نیروی انسانی متخصص، تولید دانش و توسعه رویکردهای نوین توانبخشی نقش کلیدی در ارتقای خدمات به بیماران آلزایمری ایفا می‌کند. طراحی دوره‌های آموزشی میان‌رشته‌ای، حمایت از پژوهش‌های کاربردی و گسترش همکاری با مراکز درمانی و انجمن‌های تخصصی، از جمله اقدامات مؤثر برای پاسخ‌گویی بهتر به نیازهای این بیماران است.

توجه به آلزایمر باید به‌عنوان یک ضرورت اجتماعی در نظر گرفته شود. سرمایه‌گذاری در پیشگیری و توانبخشی نه‌تنها هزینه‌های مراقبتی و درمانی را کاهش می‌دهد، بلکه به سالمندان امکان می‌دهد با کیفیت بالاتر و کرامت انسانی بیشتر به زندگی ادامه دهند. همکاری سیاست‌گذاران، دانشگاه‌ها، سازمان‌های مردم‌نهاد و خانواده‌ها، گام‌های مؤثری در مسیر ارتقای سلامت سالمندان کشور فراهم خواهد کرد.